IN MEMORIAM ANNE VAN DIJK

Op 7 juli jl. overleed Anne van Dijk aan de gevolgen van ALS. Hij mocht maar 56 jaar worden. In 2018 kreeg Anne de diagnose van deze vreselijke ziekte te horen. Ondanks het besef van de beperkte levensverwachting en de in feite uitzichtloze situatie – de artsen hadden aangegeven dat er niets tegen te doen was – heeft Anne tot z’n allerlaatste dag zijn levenskracht, positieve instelling en humor weten te behouden. Iets wat tijdens de afscheidsdienst van 13 juli heel duidelijk benoemd werd. Anne maakte het voor zijn omgeving hierdoor niet moeilijker dan het al was. Begin april was ik op de Bruins Slotstraat bij hem op bezoek. Op mijn vraag of hij veel visite kreeg, luidde het antwoord: “Mijn agenda zit bomvol”. Communiceren deed Anne in zijn laatste levensfase via een spraakcomputer. Veel herinneringen werden er opgehaald, vooral herinneringen die te maken hadden met de KV Drachten. Zijn kenmerkende pretogen straalden nog steeds volop…

Anne was een kind van onze club. Iemand die je als ‘Manusje-van-alles’ zou kunnen bestempelen, want hij was breed inzetbaar en bracht ontelbare uren door op de Sportlaan. Hij zette zich enkele jaren in voor de beheerscommissie, zat een periode in de actiecommissie en maakte ook enkele keren deel uit van de toneelgroep. Daarnaast fungeerde hij vaak als chauffeur op de busjes, waarmee Drachten 1 en 2 naar verre uitwedstrijden reden. Met mijn vader vormde hij jarenlang een vast duo als bardienst op de maandagavonden. Op zaterdagavonden was Anne steevast van de partij, als we met een deel van de selectie en een aantal supporters op stap gingen. Anne had een enorme ‘stapconditie’. Waar ik het doorgaans rond drie uur ’s ochtends mooi geweest vond, ging hij vaak nog ‘even’ door. Toen ik hem eens op een maandagavond op het korfbalveld vroeg of het de zaterdag ervoor nog laat geworden was, zei hij: “Doe’t ik thús kaam, gie ús heit krekt nei tsjerke.”

Ook was Anne enige tijd actief als jeugdtrainer. Uit die tijd stamt een van mijn meest dierbare herinneringen aan hem. Met Anne vormde ik destijds een trainersduo. Met de toenmalige D1 werden we kampioen van Friesland. Enkele spelers en speelsters uit dat team trof Anne vorig jaar nog, toen hij aanwezig was bij het jubileumfeest van onze vereniging.

Anne was iemand, op wie je nooit kwaad kon worden. Hij stond altijd voor anderen klaar en genoot van mensen en gezelligheid om hem heen. Als vereniging hebben wij afscheid moeten nemen van iemand, die jarenlang onlosmakelijk aan onze club verbonden was. Voor zijn vele verdiensten werd Anne in 1991 uitgeroepen tot ‘Man van het jaar.’

In het leven draait het eigenlijk niet om wat je hebt, maar om wie je in je leven hebt. Dat is wat telt. We moeten heel dankbaar zijn, dat we Anne van Dijk zo lang en zo veel om ons heen hebben mogen hebben. Voor altijd zal hij een plaats innemen in het groen-zwarte hart van de K.V.

We wensen Annes lieve partner Annet en haar kinderen en zijn ouders, zussen, zwagers en oomzeggers heel veel kracht en sterkte toe, nu zij zonder hem verder moeten.

Henk Jan Mulder

In Annes naam is een donatiepagina geopend: inmemoriamvoorals.nl/anne-van-dijk